Miasto zza szyby samochodu zdecydowanie nie jest już tak ekscytujące jak zza szybki kasku. Zupełnie inaczej spostrzega się samochody, autobusy, tramwaje, koleiny, matki z wózkami, starsze panie z torbami pełnymi zakupów i szalejące dzieciaki. Ogarniam: pół-sprzęgło, redukcje z hamowaniem, skręty w lewo, zawracanie, ronda... się dzieje. Był też pierwszy zaliczony na mieście deszcz :)

Dowiedziałam się też kilku pomocnych rad jak być pasażerem idealnym, a przy okazji ćwiczyć prawidłową pozycję. Do tego potrzeba przede wszystkim porządnie ułożyć stopy na podnóżkach, ręce położyć sobie np. na kolanach, obserwować drogę przez ramię kierującego. Wystarczy jeszcze tylko starać się przewidywać jego działania (zahamuje,przyspieszy..?) i tak zapierać się nogami, żeby kierowcy nie przeszkadzać i nie spaść z motocykla. Próbowałam, wymaga wysiłku i skupienia (zazwyczaj po prostu trzymałam się z tyłu), ale mnie przekonało, więc tak się staram :)

W kwestii techniki jazdy jest też w dalszym ciągu szlifowanie zadań na placu. Choć póki co nie czuję się jak diament, który wystarczy dopracować tu i tam żeby błyszczał i lśnił, a raczej wielki kamień, któremu do bycia diamentem brakuje... diamentu ;) A może jest gdzieś tam w środku, ale na to potrzeba jeszcze czasu i kilometrów. I oczywiście chęci, ale tych akurat mi nie brakuje :)

P.S. już wiem dlaczego będąc w zakręcie (zwłaszcza zawracając!) niebezpiecznie jest zacisnąć hamulec – powstają potem brzydkie siniaki, mieniące się wszystkimi kolorami tęczy, zaczynając od ciemnego fioletu ;) Na szczęście na placu i przy prędkości niewielkiej...uhh